به گزارش «اخبار خودرو»، عضو شورای سردبیری روزنامه «دنیای خودرو» در این باره نوشت:
بزرگ‌ترین نمایشگاه‌های خودرو دنیا، از توکیو و میشیگان و شیکاگو گرفته تا پکن و ژنو و دیترویت و... در سال‌های اخیر که سرعت تحولات در صنعت خودرو جهان بسیار بیشتر شده است، یک پیام را به اذهان فعالان، کارشناسان و عموم مردم ما متبادر می‌کنند و آن پیام این است که صنعت خودرو ایران به هر دلیل - چه تحریم‌های خارجی و چه سوءمدیریت‌های داخلی- از قافله جهانی چندین و چند منزل عقب مانده است.
این عقب‌ماندگی نه‌تنها در مباحث طراحی، فناوری و کاربری (اعم از خودروهای برقی، خودران، متصل و اشتراکی) بوده، بلکه در بخش‌های خدمات فروش و پس از فروش نیز رقم خورده که هر روز بیش از پیش مبتنی بر مشتری‌محوری و سفارشی‌سازی توسعه می‌یابد.
از سوی دیگر، در اغلب اخباری که از خودروسازان بزرگان جهانی می‌شنویم، تحولات جدید حاصل «همکاری دو شرکت خودروساز» یا «همکاری یک خودروساز با یک شرکت پیشرو در حوزه فناوری‌های دیجیتال» است که هر دو نمونه‌های فراوان دارند. این موضوع نشان می‌دهد که هیچ پیشرفتی پشت درهای بسته اتفاق نمی‌افتد.
از این رو، شاید امسال، بیش از هر سال دیگری، سال اتخاذ یک تدبیر اساسی برای صنعت خودرو ایران است. همه ما می‌دانیم که صنعت خودرو با این شرایط برای همیشه نمی‌تواند به بقای خود ادامه دهد. اگر خیابان‌های کوبا که اساسا صنعت خودرو نداشت، پس از یک دوره تحریم طولانی تبدیل به کلکسیون خودروهای کلاسیک شد، خیابان‌ها و جاده‌های ما نیز در صورت استمرار تولید خودرو با پلت‌فرم‌های قدیمی، غالبا از خودروهایی پر خواهند شد که حتی به‌رغم صفرکیلومتر بودن، عاری از روزآمدی خواهند بود.
در هیچ صنعت دیگری ازجمله لوازم خانگی نیز نمی‌توان کالایی را به سبک و سیاق سه دهه قبل تولید کرد و در کنار کالاهای روز به بازار فرستاد، مگر این‌که یک فضای بسته و گلخانه‌ای در بازار داخلی ایجاد کنیم تا اصولا مصرف‌کنندگان چشمشان به کالاهای روز دنیا نیفتد. اما آیا چنین کاری در عصر ارتباطات شدنی است؟ آیا می‌توان خودروهای تکراری را با آپشن‌بندی، تبدیل به خودروهای روز کرد؟ آیا با افزودن سنسورها و سامانه‌های پایشی، تغییر فاحشی در مصرف سوخت خودرو هم اتفاق می‌افتد؟
صنعت خودرو جهان درحالی شتابان به سمت فناوری‌های جدید و انرژی‌های نو حرکت می‌کند که خودروسازان ما هنوز اندر خم کوچه موتورهای قدیمی و گیربکس‌های دستی هستند و هنوز معلوم نیست که آیا قرار است روی خودروهای هیبرید که شعار ساخت داده می‌شود هم از گیربکس‌های دستی استفاده شود؟!
تنها چیزی که می‌شنویم این است که می‌توانیم از همین ایستگاه، سوار قطار تولید خودروهای برقی شویم و در کمترین مدت، از فاصله خود با دنیای خودروهای برقی بکاهیم.
درست است که روند ساخت و تست خودرو برقی در بسیاری از کشورها حدود ۲ تا 3 سال طول کشیده، اما در ایران با محدودیت‌ها و سوءمدیریت‌های مورد اشاره، این زمان بیش‌از این‌ها طول خواهد کشید.
پس بهتر است به‌جای دلخوش بودن به این‌که در گردنه برقی‌سازی می‌توانیم فارغ از جاماندگی‌ها به صنعت خودرو جهان بپیوندیم، به راهکاری برای انتقال فناوری و تامین سرمایه کلان مورد نیاز این تحول مانند حمایت موثر و هدفمند نهادهایی همچون سازمان گسترش و زمینه‌سازی برای جذب و رفع موانع سرمایه‌گذاری خارجی بیندیشیم.
